สุขภาพ การทำงาน ความชรา

ผมให้ความสำคัญกับสุขภาพมากกว่าการหาเงิน
ถ้าอวัยวะภายในเรา มันถอดไปขายได้เลย แล้วใช้งานกับคนอื่นได้

มีผู้ป่วยกี่คนที่กำลังทนทุกข์อยู่และยอมพร้อมควักเงินในกระเป๋าทั้งหมดเพื่อแลกให้รอดชีวิต
แสดงว่ามูลค่ามันมากกว่าเงินที่เขาหามาทั้งชีวิตหรือเปล่า
บางทีเราใช้ชีวิต เราก็ละเลยสุขภาพ ทั้งๆ ที่เรากำลังขาดทุน อวัยวะเราทำให้มันเสื่อมไวเกินไป
เช่น นอนดึก อดหลับอดนอน, กินอาหารเยอะกินบ่อยไป,
ทุ่มเทบางอย่างจนใช้ชีวิตไม่สมดุลโดยบางทีสิ่งนั้นเป็นสิ่งที่ชีวิตเราต้องการจริงๆหรือเปล่าก็ไม่รู้

เพราะสุดท้ายแล้ว เวลาสภาวะใกล้ตาย เราจะคิดถึงแต่สิ่งที่สำคัญจริงๆ ไม่ได้นึกถึงบ้านหลังโต, รถยนต์, หนี้สิน
หรือทรัพย์สินที่อุตสาห์เสียเวลาหามาทั้งชีวิตเลย

ขอบคุณภาพจาก link

ไม่ต่างจากคนวัยชราที่อยู่มาจนเข้าใจโลก สิ่งที่เขาทำคือจะคิดถึงแต่ครอบครัว ดูรูปภาพเก่า ๆ อยากเจอหน้าหลาน ลูก ๆ ของตัวเอง หรือแม้กระทั่งพูดถึงคนรักที่จากไป นั่นแสดงว่านั่นคือสิ่งที่สำคัญจริงๆ

สุขภาพจึงเป็นเรื่องสำคัญ
เราคงไม่อยากแก่เป็นผู้ป่วยติดเตียง ที่ต้องให้ภรรยาหรือลูกหลานเสียเวลาลางานมาดูแลเรา
แต่เราอยากแก่แบบสุขภาพดี แล้วพอหมดอายุไข ก็ขอให้หลับยาวไปเลยสบายๆ
ถ้าต้องนอนป่วยติดเตียงเป็นเวลาหลายปี เสียค่าใช้จ่ายต่างๆ ลำบากลูกหลาน
ดังนั้น ขอจากไปอย่างสงบเร็วๆ ยังจะดีกว่า

ถ้าเราป่วยไม่สบายมันก็ทำให้ชีวิตในวันนั้นไม่มีความสุขแล้ว
ถ้าป่วยแล้วไม่ได้ไปทำงาน 1-2 วัน ก็ขาดเวลาทำงานไปหลายชั่วโมงแล้ว
ต้องทุกข์กับการนอนป่วยทั้งวัน แล้วบางทีหมอให้กินยาที่มันทำร้ายตับเราอีก
จากแค่ง่ายๆ แบ่งเวลาไปออกกำลังกาย แค่วันละครึ่ง ชม. ทุกวัน
ทำให้ร่างกายแข็งแรงป่วยยากขึ้น เวลา 1-2 วันที่ต้องหยุดนอนทั้งวันนั้นอาจไม่เกิดขึ้นก็ได้ แต่ที่แน่ๆคือร่างกายเราจะแข็งแรงขึ้น

เปรียบเทียบ
ระหว่างฟันฝ่าอุปสรรคลุยจนเป็นเศรษฐีได้ กับการเป็นที่คนสุขภาพดี ถ้าเลือกสุขภาพดีจะทำได้ง่ายกว่ามากๆ แค่ออกไปวิ่งลุยๆ  แล้วกินให้น้อย อาหารที่กินต้องดีกับสุขภาพ
ส่วนเรื่องเงินทอง ก็ลุยไปทำไป แต่ต้องไม่ทิ้งเรื่องสุขภาพเด็ดขาด มันไม่ได้บั่นทอนความมั่นคั่ง แต่เป็นส่วนส่งเสริมต่างหาก

สุขภาพดีใช้เงินน้อย
1. ออกกำลังกาย (ไม่ต้องใช้เงินเลย หรือไปวิ่ง ซื้อแค่รองเท้าวิ่งคู่เดียวพอ ไม่มีข้ออ้างทั้งนั้นถ้าจะเริ่ม)
2. อาหารที่ดีต่อสุขภาพ เช่น น้ำพริกผักต้ม + เนื้อปลานิดหน่อย ก็เยี่ยมแล้ว และก็กินวันละ 1-2 มื้อก็พอแล้ว (ลองค้นหาเรื่องการทำ fasting)
3. อาหาร junk food แพง ๆ ตามห้าง เมื่อไม่กินแล้ว เงินเหลือบานเลย

พอสุขภาพดี เราก็มีแรงไปลุยงานได้เต็มที่แล้ว

สุดท้าย
ลองจินตาการว่ามีเงินมาหลายล้านบาทที่แบบทั้งชีวิตนี้ เราก็หาไม่ได้ เราจะได้ทุกสิ่งที่เราต้องการ
แต่อยู่มีชีวิตอยู่ได้ปีเดียว เราจะยังอยากได้อยู่หรือเปล่า
พอครบปีแล้วเราก็เป็นมะเร็งระยะสุดท้าย หรือหัวใจล้มเหลวทันที
ดังนั้นระยะเวลาที่ได้ใช้ชีวิตอยู่บนโลกนี้ต่างหากที่สำคัญมากกว่า
การได้อยู่กับครอบครัวหรือคนที่เรารักมีค่ามากกว่า
บางทีการทำงานทุ่มเทจนลืมปฏิสัมพันธ์กับคนใกล้ตัวหรือแม้แต่พ่อแม่ที่ควรได้พูดคุยเยอะๆ
แต่ดันใชัเวลาส่วนใหญ่ไปกับสิ่งที่ตอนแก่หลังเกษียณแล้ว เราแทบไม่ได้นึกถึงมันเลย
พอเราแก่ เราจะมีแต่ความทรงจำเรื่องราวในอดีต เช่น เคยไปเที่ยวไหน ไปกับใคร สิ่งที่คร่ำครวญว่าควรทำในวัยหนุ่มแล้วไม่ได้ทำ ก็อย่าให้มันเกิดขึ้นเลยนะครับ

ขอบคุณภาพจาก link

คนเราเกิดมาเลือกเกิดไม่ได้ แต่ความสุขในชีวิตจนแก่ตาย เราเลือกได้

คนที่เกิดมาซวยสุดๆ คือคนที่ไม่ได้มีโอกาสการเข้าถึงวิธีการคิด หรืออะไรที่มาสะกิดให้เขา
มีมุมมองที่ดีกับตัวเขา ที่สามารถให้ความสุขในชีวิตเขาได้

บางคนโชคดีคิดได้ ปรับเปลี่ยนตนเองได้ แต่บางคนโชคดีที่มีคนมาชี้แนะทำให้เปลี่ยน mind set
แต่บางคนดันไม่โชคดีแบบนั้น
เราอาจจะมองว่าการที่ได้เกิดมาแบบนี้มันไม่แฟร์
แต่สิ่งนึงที่ทำให้มนุษย์บนโลกนี้มันแฟร์ ได้รับเหมือนๆกัน คือการจากไป
ดังนั้นการจากไปอย่างสงบ ไม่ลำบากลูกหลานคนที่เรารักก็น่าจะเป็นสิ่งที่ฝากไว้ก่อนตายก็ยังดี
(มีดราม่าตอนจบ)

โอ้วคิดได้ไงเนี่ย พิมพ์มาได้ไง ไปละครับ ฮ่าๆๆๆ

ขอบคุณมาก ๆ ที่อ่านมาถึงตรงนี้ ขอบคุณครับ

Pichet Nart         

              20 Apr 2019